placeō <placēre, placuī [o. [poet. ] placitus sum, placitum] > (verw. m. placo)
1.
placet unpers (perf placuit, selten placitum est) (m. u. ohne Dat der Person)
1.
2. (m. A. C. I.)
procerēs <rum> m
plācāmen <minis>, plācāmentum <ī> nt (placo)
| placēō |
|---|
| placēs |
| placēt |
| placēmus |
| placētis |
| placēnt |
| placēam |
|---|
| placēās |
| placēat |
| placēāmus |
| placēātis |
| placēant |
| placēbam |
|---|
| placēbās |
| placēbat |
| placēbāmus |
| placēbātis |
| placēbant |
| placērem |
|---|
| placērēs |
| placēret |
| placērēmus |
| placērētis |
| placērent |
PONS OpenDict
Deseja acrescentar uma palavra, uma frase ou uma tradução?
Envie-nos um novo registo para o PONS OpenDict. Os projetos apresentados são analisados pela equipa editorial da PONS e incluídos nos resultados em conformidade.
Não há frases de exemplo à disposição.
Experimente com outra entrada.